Tussen 1975 en 2016 stonden op de perrons van station Breda twee opvallende kiosken. De tegelpatronen op de gevels waren een ontwerp van kunstenaar Peter Struycken. Hij ontwierp ook een zwart-wit tegelpatroon voor de perrons en de bekleding van de betonnen windschermen langs het spoor. Verder voorzag hij de reizigerstunnel van een vloer en bekleedde hij de wanden met een abstract en kleurrijk tegelpatroon. Op deze manier droeg Struycken bij aan het architectuurontwerp van de architect Hans Bak, in opdracht van NS.
Na een omvangrijke verbouwing van station Breda keerden vrijwel alle werken van Struycken niet terug. Aanvankelijk was het de ambitie de oorspronkelijke kiosken te behouden. Dit bleek niet mogelijk. In plaats daarvan beschikt het station nu over twee replica’s. Ze wijken op een aantal punten af van het origineel. Zo waren de oorspronkelijke kleuren zwart en geel. Een van de kiosken is nu in zwart-wit-blauw uitgevoerd. Verder zijn de huidige kiosken groter en werd het tegelpatroon uitgebreid. Ook zijn de muurvlakken onder en boven de kioskbalie nu betegeld. De uitbreidingen en wijzigingen van het tegelpatroon zijn in nauw overleg met Struycken tot stand gekomen.
De oude voetgangerstunnel is nog steeds aanwezig, maar niet meer zichtbaar of . Hij ligt als een archeologische vondst te wachten op de toekomst. Inspanningen om middels een venster vanaf het perron zicht te bieden in de onderliggende tunnel, hebben nog niet tot resultaat geleid. Het tegelwerk van wanden en vloeren is op diverse plaatsen beschadigd tijdens de verbouwing.
Peter Struycken
Al vanaf 1968 maakt Struycken grootschalige toepassingen met behulp van computertechnieken. Hij ontwierp talloze patronen met verschillende kleurschakeringen. De tegelpatronen voor station Breda zijn uitgesproken voorbeelden. Ook maakte hij video’s en computergestuurde ontwerpen voor de gebouwde omgeving. Na 1974 richtte Struycken zich steeds meer op de kleurwerking van architectonische ruimten. Hij maakte honderden computergestuurde patronen die titels (en nummers) dragen als Structuren, Sporen van orde, Change, of Wetmatige beweging.
Peter Struycken wordt beschouwd als een vernieuwer van kunst in de openbare ruimte. Hij wilde met zijn kunst meer beleving en ervaring bieden en daarmee geestelijke groei bij het publiek bewerkstelligen. Hij behoort tot een groep monumentale kunstenaars die vanaf 1975 de ondergeschikte rol van de kunst ten opzichte van de architectuur ter discussie stelde. Ambitie was de ruimtelijke omgeving te beïnvloeden en ontmoetingsplekken te creëren. Kunstenaars als Struycken stelden zich tot doel de onvolkomenheden van de architect te corrigeren met kunst. Een beroemd voorbeeld zijn de kletsmuurtjes die Charles Karsten in 1963 maakte bij het Christelijk Lyceum Buitenveldert in Amsterdam. Dergelijke plekken met openbaar meubilair moesten de sociale interactie bevorderen.
Peter Struycken (1939) is kunstenaar en kleurdeskundige. Hij studeerde aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. Zijn bekendste ontwerp is de postzegel uit 1981 met het portret van koningin Beatrix dat geheel uit grijze stipjes is opgebouwd. In 1964 werd Struycken docent aan de kunstacademie in Arnhem. Hij vernieuwde de opleiding en stond aan de wieg van de afdeling Omgevingskunst: een richting die vooral in de jaren ’70 een stempel heeft gedrukt op kunst in de publieke ruimte. Een belangrijk werk in de publieke ruimte is De blauwe golven (1979) op het parkeerterrein bij de Nelson Mandelabrug in Arnhem. Ander werk van Struycken maakt deel uit van de collecties van het Groninger Museum en het Bonnefantenmuseum in Maastricht. Struycken nam in 1990 het initiatief tot De beeldengalerij in Den Haag, voorheen Het sokkelplan. Deze permanente beeldenroute in de openbare ruimte wordt jaarlijkse aangevuld met nieuwe opdrachten en biedt een dwarsdoorsnede van de Nederlandse beeldhouwkunst.
