Vlissingen werd in 1872 aangesloten op het spoornet. Twintig jaar later werd de spoorlijn naar het westen verlegd. Bij de haven werd een station gebouwd: het spoor sloot nu aan op de bootverbindingen naar Zeeuws-Vlaanderen, België en Engeland. In de Tweede Wereldoorlog ging het oude station deels verloren. Het station is in 1950 aangeheeld door Sybold van Ravesteyn. De gevels zijn verrijkt met chamotte beelden van Jo Uiterwaal. Ook zijn ze verbijzonderd met neo-barokke gevellijsten. Van Ravesteyn liet veel van zijn stations voorzien van werk van Uiterwaal.
Wapen van Zeeland
Ten westen van de stationshal ontwierp Van Ravesteyn een fietsenstalling. Deze ligt enigszins terug. Hierdoor ontstond ruimte voor een kleine rechthoekige siertuin: een groene buffer die de route van fietsenstalling naar hoofdentree voorzag van een rustige atmosfeer. Van Ravesteyn plaatste in de tuin een vlaggenmast en een sierschaal, beide naar eigen ontwerp. In de loop der tijd zijn de contouren van de tuin veranderd en is de vlaggenmast verplaatst. De sierschaal is verloren gegaan. Alleen de restanten van de sokkel staan er nog. De route biedt nog altijd goed zicht op een wapen van de provincie Zeeland. Evenals de gevelbeelden is dit wapen vervaardigd uit chamotteklei, gepolychromeerd met glazuur. Het rust op een geprofileerde natuurstenen console. Hoewel het in stijl afwijkt van zijn andere werk, duidt de uitvoering erop dat het wapen ook door Jo Uiterwaal is gemaakt.
Daarnaast maakte Jo Uiterwaal ook twee beelden van vrouwen die de spoorwegen en de overvloedige visvangst verbeelden en een beeldengroep met de titel Landbouw en Spoorwegen. Hij vervaardigde de beelden in 1951 op aanwijzingen van Van Ravesteyn. Hij maakte ze van chamotteklei: een goedkoper alternatief voor gehakte natuurstenen beelden. Alle beelden zijn meer dan manshoog en roomkleurig geglazuurd. Ze werden gebakken bij de firma Kleiwarenindustrie St. Joris te Beesel en niet, zoals de meeste beelden van Uiterwaal, bij de firma Goedewaagen in Gouda. Een ander verschil is dat de beelden in Vlissingen in hun geheel zijn gebakken en niet in stukken die later weer aan elkaar gehecht werden. Daarmee werd afgeweken van het procedé dat Uiterwaal doorgaans volgde. Tot slot zijn de attributen van de Vlissingse beelden voorzien van rood, geel, bruin en blauw glazuur. Andere beelden van Uiterwaal op de stations van Van Ravesteyn zijn louter roomkleurig.
Jo Uiterwaal
Johannes Wilhelmus (Jo) Uiterwaal (1897-1972) was de zoon van een houtsnijder. Hij kwam in de leer bij de Utrechtse beeldhouwer A.J. Dresmé die op zijn beurt leerling was van Joseph Mendes da Costa. Uiterwaal voerde ook werk uit van Mendes da Costa in het atelier van Dresmé. Samen met zijn broer Steph ging Jo naar de avondopleiding aan de Kunstnijverheidsschool in Utrecht. Zijn leraar daar was Willem van Leusden. Hij maakte in die periode kubistisch beeldhouwwerk en ontwierp met Gerrit Rietveld enkele meubels. In de crisisjaren verliet hij deze moderne stijl en stapte over naar een traditioneler figuratief werk. In 1933 ontmoette hij Van Ravesteyn. Sindsdien werkten ze veel samen. In de samenwerking vervolgde Van Ravesteyn de hoofdrol: hij bepaalde waar welk beeld moest komen. Rond 1928-29 maakte Uiterwaal een serie beelden getiteld ‘Dansfiguren’. Het Centraal Museum in Utrecht heeft ze aangekocht. Het zijn sterk gestileerde, bijna abstracte figuren van hout, metaal en glas, elk ongeveer 40 centimeter hoogte. Niets in dit werk doet denken aan de beelden die hij maakte voor de Nederlandse stations. Het werk dat hij in opdracht maakte, was veel figuratiever en traditioneler dan zijn vrije werk. Ander werk van Uiterwaal is het Drama van Benschop: een oorlogsmonument uit 1945.
