Op het Stationsplein in Sittard staat een 7,5 meter hoge sculptuur van Dienand Christe. Het staal is voorzien van een geschilderde nerf, waardoor het werk van hout lijkt te zijn. De vlakken en ribben zijn licht golvend en lopen naar boven toe spits af. Ieder vlak is bovenaan voorzien van een klok: vier in totaal.
Met het kunstwerk speelt Christe met het begrip tijd en de rol die de tijd speelt binnen het spoor. De klok van Christe loopt op tijd, maar hij tikt traag. Een speciaal mechanisme zorgt dat er niet 60, maar 54 tikken per minuut te horen zijn; nauwelijks merkbaar voor reizigers die wachten op het plein op taxi’s of andere chauffeurs. Het werk is in zijn grillige monumentale vorm en positionering als baken een knipoog naar deze traditie van de tijdsaanduiding bij het spoor. Christe maakte het werk voor NS, in het kader van de percentageregeling bij de bouw van het station in 1993.
Van oudsher zijn ‘de klok’ en het aangeven van de tijd met het spoor verbonden: de tijd regelt het treinverkeer en de reizigersstroom. Nog altijd nemen klokken een prominente plaats in stations: op de gevel, in de hal en op perrons. Tot 1909 werd de tijd aangegeven door de klok van de plaatselijke kerktoren. De tijd verschilde per stad of regio. Mede door de uitbreiding van het spoorwegnetwerk en de invoering van de dienstregeling ontstond er behoefte aan een landelijke standaardtijd. De tijd die stationsklokken aangeven, wordt sindsdien als betrouwbaar ervaren, ook omdat ze centraal wordt aangestuurd door een ‘moederklok’.
Dienand Christe (1963) studeerde eind jaren ’90 cum laude af aan de Hogeschool Rotterdam, afdeling productontwerp en interieurarchitectuur. Hij richt zich tegenwoordig minder op kunst voor de buitenruimte. Hij specialiseerde zich in ontwerpvraagstukken van organisaties.