In 1958 kwam station Purmerend gereed: een ontwerp van architect Goof Spruit. Spruit was tussen 1940 en 1965 de enige stationsarchitect die niet in dienst was van de Nederlandse Spoorwegen.
De voorgevel van het gebouw werd bekleed met een tegelmozaïek van Frank Nix. Het mozaïek is opgebouwd uit kleine tegeltjes van twee bij twee centimeter in vier kleuren: wit, donkerbruin, beige en terracotta. Het tableau meet twee bij tien meter en bestaat uit twee delen die van elkaar gescheiden zijn door een deur met trapje. Het mozaïek beschikt over een repeterend geometrisch patroon. Het zou zijn geïnspireerd op de Perzische tegelkunst. In de jaren ’50 waren Spruit en Charles Thomas Nix – de vader van kunstenaar Frank Nix – als architect werkzaam in het toenmalige Perzië (Iran).
Frank Nix
Frank Cornelis Nix (1934-2008) groeide op in Nederlands-Indië en bracht een groot deel van de oorlog door in een Japans interneringskamp. Hij volgde van 1950 tot 1956 de opleiding monumentaal schilderen, beeldhouwen en keramiek aan het Hoger instituut St. Lucas in Gent, België. Na zijn opleiding vestigde hij zich in Rotterdam. In de wederopbouwperiode was hij betrokken bij de inrichting van diverse gebouwen. Ook maakte hij monumentale muurschilderingen en wanddecoraties, waaronder een marmerreliëf voor De Doelen in Rotterdam. Zijn bekendste werken zijn wellicht Het monument voor Japanse vrouwenkampen (1971) dat zich tegenwoordig bevindt op het terrein van Huize Bronbeek in Arnhem en het monument Vrouwen van Ravensbrück (1975) op het Museumplein in Amsterdam dat hij samen met Joost van Santen en Guido Eckhardt ontwierp. Zijn latere werk bestond voornamelijk uit olieverfschilderijen en bronzen beelden.
