Bij de wederopbouw van station Nijmegen in 1953 ontwierp Van Ravesteyn twee stationspleinen. Het busplein wordt omlijst met een lange gevelgalerij bestaande uit bogen en (gepaarde) zuilen om het goederenemplacement aan het zicht te onttrekken. Aan de zuidzijde werd het plein afgebakend door een vrijstaande sierfaçade met bogen. Op de kop van de sierfaçade staat op een 30 meter hoge pyloon een betonnen ruiterstandbeeld van Jo Uiterwaal. De ruiter houdt een valk in de hand.
Oorspronkelijk telde het plein een tweede pyloon met een beeld van Uiterwaal. Dit beeld betrof een abstract-geometrische vorm. Samen markeerden de pylonen de expeditiestraat die leidde naar het goederenemplacement.
Johannes Wilhelmus (Jo) Uiterwaal (1897-1972) was de zoon van een houtsnijder. Hij kwam in de leer bij de Utrechtse beeldhouwer A.J. Dresmé die op zijn beurt leerling was van Joseph Mendes da Costa. Uiterwaal voerde ook werk uit van Mendes da Costa in het atelier van Dresmé. Samen met zijn broer Steph ging Jo naar de avondopleiding aan de Kunstnijverheidsschool in Utrecht. Zijn leraar daar was Willem van Leusden. Hij maakte in die periode kubistisch beeldhouwwerk en ontwierp met Gerrit Rietveld enkele meubels. In de crisisjaren verliet hij deze moderne stijl en stapte over naar een traditioneler figuratief werk. In 1933 ontmoette hij Van Ravesteyn. Sindsdien werkten ze veel samen. In de samenwerking vervulde Van Ravesteyn de hoofdrol: hij bepaalde waar welk beeld moest komen. Rond 1928-29 maakte Uiterwaal een serie beelden getiteld ‘Dansfiguren’. Het Centraal Museum in Utrecht heeft ze aangekocht. Het zijn sterk gestileerde, bijna abstracte figuren van hout, metaal en glas, elk ongeveer 40 centimeter hoogte. Niets in dit werk doet denken aan de beelden die hij maakte voor de Nederlandse stations. Het werk dat hij in opdracht maakte, was veel figuratiever en traditioneler dan zijn vrije werk. Ander werk van Uiterwaal is het Drama van Benschop: een oorlogsmonument uit 1945.
